این روزها که عراق جولانگاه فرزندان وحشی یزید شده و روزانه چندین تروریست به درک واصل می‌شوند و چندین مسلمان شهید، نگاه همه سیاسیون و رسانه‌ها به انتهای این بحران خیره شده است و چشمان ما ناخودآگاه به گذشته می‌نگرد. انگار دوباره تاریخ دارد تکرار می‌شود. شیطان این بار یک فیلم تکراری را به مسلمین قالب کرده است. لوکیشن واقعه حرّه این بار به جای مدینه در عراق است و «ملک عبدالله» به زیبایی در نقش یزید هنرنمایی می‌کند و «ابوبکر بغدادی» نقش «حصین بن نمیر» را بازی می‌کند اما ما هرچند نگران جان برادرانمان هستیم ولی نگاهمان به انتهای این بحران خیره نشده است، چون دل‌های مسلمین قرص است به «العاقبه.. للمتقین» و پشت این امت واحده به «فان حزب الله هم الغالبون» گرم است. حال بگذار ملک عبدالله مسلمان‌کش هرچقدر دلش می‌خواهد خواب پنبه‌دانه ببیند. زهی خیال باطل که دولت اسلامی عراق و شام تشکیل بشود…
و اما چه شد که این شد؟

مسلمانانی که در تاریخشان امثال «شریح قاضی»‌ها را دارند، خیلی نباید تحلیل این مسائل برای‌شان سخت باشد. مسلمانان همیشه تاوان حرف‌شنوی از خواص بی‌بصیرت را پس می‌دهند. چه آن خواص بی‌بصیرت، «آیت‌الله‌نما»های شیعه باشند، چه مفتی‌های نفتی عربستان. البته از مفتی‌های نفتی غیر از این نباید انتظار داشت. این مفتی‌ها پول مفت می‌گیرند تا حرف مفت تحویل مسلمانان بدهند و اگر جز این کنند جای تعجب دارد. اما این بار دلم پر است از خودی‌های ناخودی. کسانی که با لباس تشیع آمده‌اند تا فاتحه تشیع را بخوانند. همان‌ها که اسلام ناب آمریکایی را از لس‌آنجلس، لندن  و… به جهان عرضه می‌کنند و دلگیرم از آن «آیت‌الله‌نما»هایی که به اسم امام حسین، اهل‌بیت،  مرجعیت و… هرچه می‌خواهد دل تنگشان می‌گویند. اعضای داعش مشتی دیوانه‌اند ولی مقصرند آنهایی که این دیوانه‌ها را دیوانه‌تر کردند و چه در این دنیا، چه در آن دنیا باید تقاص پس بدهند. آیت‌الله‌نما‌هایی که سنگ منافقین را به سینه می‌کوبیدند و می‌گفتند «پیغمبر هیچوقت منافق نکشت»، حال تماشا کنند که چگونه منافقین امروز جهان اسلام مسلمان‌کشی به راه انداخته‌اند و سر مسلمین، «برازوکا»ی جام‌جهانی‌شان شده است. جنس عمامه‌های این عمامه به‌سرها از جنس عمامه «شیخ ابراهیم زنجانی» است که حکم اعدام شیخ فضل‌الله نوری را صادر کرد. عمامه‌هایی که در راستای آرمان‌های والای ملکه الیزابت گور به گور شده بسته می‌شوند قابلیت طناب‌دار شدن دارند، حال گاهی به طور مستقیم باعث اعدام «شیخ فضل‌الله»ها می‌شوند، گاهی هم به طور غیرمستقیم جان کودک ۴ ساله عراقی را می‌گیرند.

 جماعتی که با دهان‌های بی‌بند و بار خود دشمنان تشیع را تحریک کردند در خون شهدای «دفاع اسلامی عراق و شام» شریکند. آنهایی که در شبکه‌های ماهواره‌ای خود افاضات اسرائیل‌شادکن می‌فرمودند، پس چرا الان که یزیدیان دوباره حمام خون به راه انداخته‌اند کاری نمی‌کنند؟ کجایند آنهایی که حاضر بودند برای امام حسین هر کاری بکنند؟ کجایند مردان پرادعا؟ کجایند آنهایی که روی حرف ولی‌فقیه ان قلت آوردند و هفته برائت را جایگزین هفته وحدت کردند؟ پس چرا الآن میدان را خالی کردند؟ آنهایی که علی را منهای ۲۵ سال حفظ وحدتش معرفی می‌کنند، نه علی را می‌شناسند نه ولایت علی را. منادیان تفرقه چرا این روزها کور شده‌اند؟ چرا نمی‌بینند امروز در عراق شیعه و سنی دوشادوش هم و برای حفظ جان هم می‌جنگند؟ چرا نمی‌بینند قدرت وحدت را؟ چرا نمی‌بینند بصیرت مرجعیت واقعی را؟ چرا نمی‌بینند اماکن مقدس عراق تاکنون در سایه وحدت از گزند این وحشی‌ها در امان مانده است؟ چرا نمی‌بینند…؟ کورباد چشمی که نمی‌تواند ببیند وحدت امروز شیعه و سنی را. امروز مردم عراق چوب زبان‌درازی این کاسه‌های داغ‌تر از‌ آش را می‌خورند ولی چوب خدا صدا ندارد. چوب بی‌صدای خدا باعث شد این خواص بی‌بصیرت از چشم شیعیان جهان بیفتند. چوب بی‌صدای خدا باعث شد مردم عراق بفهمند: «آیت‌الله‌نما»های شیعه هم مثل مفتی‌های نفتی، حرف مفت تحویل جهان اسلام می‌دهند، باعث شد همه بفهمند از دل عقاید انجمن حجتیه «دولت اسلامی عراق و شام» بیرون می‌آید، نه دولت کریمه موعود.
شیعه بر خون استوار است ولی این خون‌ها پل صراط را برای خیلی‌ها لغزنده خواهد کرد.

منبع: وطن امروز